Najważniejsze informacje o produkcie Calculated Industries Schedulecalc

Calculated Industries Schedulecalc to innowacyjny i wszechstronny kalkulator, który został zaprojektowany specjalnie do użytku w sektorze budowlanym. Schedulecalc jest wyposażony w wiele funkcji, w tym kalkulator kosztów materiałów, kalkulator czasu trwania projektu, kalkulator czasu trwania prac i wiele innych. Niezależnie od typu projektu, którym się zajmujesz, Schedulecalc może służyć jako wszechstronne narzędzie do obliczania i analizy projektów. Wyposażony w funkcje Microsoft Excel, Schedulecalc pomoże Ci wykonać wymagane obliczenia w jednym miejscu. Jest także wyposażony w funkcje wykresów, które pomogą Ci w szybki i łatwy sposób wizualizować i analizować dane. Schedulecalc oferuje też wiele przydatnych statystyk i opcji drukowania, aby pomóc Ci w zarządzaniu projektem.

Ostatnia aktualizacja: Najważniejsze informacje o produkcie Calculated Industries Schedulecalc

Karta charakterystyki substancji niebezpiecznej, karta charakterystyki preparatu niebezpiecznego, MSDS (skrótowiec od ang. material safety data sheet), SDS ( safety data sheet)^[1] – dokument zawierający opis zagrożeń, które może spowodować określona substancja lub mieszanina chemiczna (dawniej preparat), a także podstawowe dane fizykochemiczne na jej temat. Jej podstawowym celem jest informowanie o potencjalnych zagrożeniach związanych z daną substancją (mieszaniną), metodach ich zapobiegania i procedurach jakie należy wykonać w razie wystąpienia skażenia opisywaną substancją (mieszaniną).

Status prawny[edytuj | edytuj kod]

Dokument ten w krajach Unii Europejskiej, NAFTA i wielu innych musi być obowiązkowo sporządzany przez producentów chemikaliów dla sprzedawanych przez nich niebezpiecznych substancji i preparatów i przekazywany każdemu nabywcy. Karta charakterystyki musi być zawsze dostępna podczas ich transportu, używania i przechowywania. Odbiorcy takich substancji i preparatów mają obowiązek przechowywać kartę w taki sposób, aby każda osoba mająca z nimi do czynienia mogła w dowolnej chwili zapoznać się z zagrożeniami opisanymi w karcie.

Zawartość i struktura kart charakterystyki jest normowana przepisami prawa, różnymi dla krajów UE i NAFTA.

Unia Europejska[edytuj | edytuj kod]

W Europejskim Obszarze Gospodarczym układ karty charakterystyki i jej niezbędną zawartość definiuje Rozporządzenie WE 1907/2006 REACH, paragraf 31, załącznik II, który został zmieniony Rozporządzeniem WE 2015/830 z dnia 28. 05. 2015 r. ze sprostowaniem z dnia 17. 01. 2017 r. (zastępujące rozporządzenie (UE) nr 453/2010) oraz rozporządzenie (WE) nr 1907/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie rejestracji, oceny, udzielania zezwoleń i stosowanych ograniczeń w zakresie chemikaliów (REACH) i utworzenia Europejskiej Agencji Chemikaliów, zmieniające dyrektywę 1999/45/WE oraz uchylające rozporządzenie Rady (EWG) nr 793/93 i rozporządzenie Komisji (WE) nr 1488/94, jak również dyrektywy Rady 76/769/EWG i dyrektywy Komisji 91/155/EWG, 93/67/EWG, 93/105/WE i 2000/21/WE z dnia 18 grudnia 2006 roku.

Karta charakterystyki zgodna z REACH zawiera datę sporządzenia, datę aktualizacji, numer wersji i następujące numerowane punkty^[2][3]:

Sekcja 1: Identyfikacja substancji/mieszaniny i identyfikacja przedsiębiorstwa

1. 1. Identyfikator produktu
1. 2. Istotne zidentyfikowane zastosowania substancji lub mieszaniny oraz zastosowania odradzane
1. 3. Dane dotyczące dostawcy karty charakterystyki
1. 4. Numer telefonu alarmowego

Sekcja 2: Identyfikacja zagrożeń

2. Klasyfikacja substancji lub mieszaniny
2. Elementy oznakowania
2. Inne zagrożenia

Sekcja 3: Skład/informacja o składnikach

3. Substancje
3. Mieszaniny

Sekcja 4: Środki pierwszej pomocy

4. Opis środków pierwszej pomocy
4. Najważniejsze ostre i opóźnione objawy oraz skutki narażenia
4. Wskazania dotyczące wszelkiej natychmiastowej pomocy lekarskiej i szczególnego postępowania z poszkodowanym

Sekcja 5: Postępowanie w przypadku pożaru

5. Środki gaśnicze
5. Szczególne zagrożenia związane z substancją lub mieszaniną
5. Informacje dla straży pożarnej

Sekcja 6: Postępowanie w przypadku niezamierzonego uwolnienia do środowiska

6. Indywidualne środki ostrożności, wyposażenie ochronne i procedury w sytuacjach awaryjnych
6. Środki ostrożności w zakresie ochrony środowiska
6. Metody i materiały zapobiegające rozprzestrzenianiu się skażenia i służące do usuwania skażenia
6. Odniesienia do innych sekcji

Sekcja 7: Postępowanie z substancjami i mieszaninami oraz ich magazynowanie

7. Środki ostrożności dotyczące bezpiecznego postępowania
7. Warunki bezpiecznego magazynowania, w tym informacje dotyczące wszelkich wzajemnych niezgodności
7. Szczególne zastosowanie(-a) końcowe

Sekcja 8: Kontrola narażenia/środki ochrony indywidualnej

8. Parametry dotyczące kontroli
8. Kontrola narażenia

Sekcja 9: Właściwości fizyczne i chemiczne

9. Informacje na temat podstawowych właściwości fizycznych i chemicznych
9. Inne informacje

Sekcja 10: Stabilność i reaktywność

10. Reaktywność
10. Stabilność chemiczna
10. Możliwość występowania niebezpiecznych reakcji
10. Warunki, których należy unikać
10. 5. Materiały niezgodne
10. 6. Niebezpieczne produkty rozkładu

Sekcja 11: Informacje toksykologiczne

11. Informacje dotyczące działań toksycznych

Sekcja 12: Informacje ekologiczne

12. Toksyczność
12. Trwałość i zdolność do rozkładu
12. Zdolność do bioakumulacji
12. Mobilność w glebie
12. Wyniki oceny właściwości PBT i vPvB
12. Inne szkodliwe skutki działania

Sekcja 13: Postępowanie z odpadami

13. Metody unieszkodliwiania odpadów

Sekcja 14: Informacje dotyczące transportu

14. Numer UN (Numer ONZ)
14. Prawidłowa nazwa przewozowa ONZ
14. Klasa(-y) zagrożenia w transporcie
14. Grupa pakowania
14. Zagrożenia dla środowiska
14. Szczególne środki ostrożności dla użytkowników
14. 7. Transport luzem zgodnie z załącznikiem II do konwencji MARPOL i kodeksem IBC

Sekcja 15: Informacje dotyczące przepisów prawnych

15. Przepisy prawne dotyczące bezpieczeństwa, zdrowia i ochrony środowiska specyficzne dla substancji lub mieszaniny
15. Ocena bezpieczeństwa chemicznego

Sekcja 16: Inne informacje

Kraje NAFTA[edytuj | edytuj kod]

W krajach NAFTA (Stany Zjednoczone, Kanada, Meksyk) podstawowym dokumentem normującym zawartość MSDS-ów jest norma ANSI Z400. 1-2004^[4]. W przypadku eksportu/importu chemikaliów z UE do krajów NAFTA i z krajów NAFTA do UE producenci są zmuszeni dołączać do nich dwa różne dokumenty MSDS, jeden zgodny z normami UE i drugi z normami NAFTA. Istnieje wprawdzie norma ISO definiująca międzynarodowy standard tych dokumentów, nie jest on jednak w pełni respektowany przez kraje NAFTA i UE^[5].

Zgodnie z normą ANSI karta charakterystyki powinna zawierać sekcje odpowiadające na następujące pytania^[4]:

• Co to za materiał? (skład chemiczny, prawidłowy wygląd, nazwa, producent, podstawowe dane fizyczne i chemiczne itp. )
• Co zrobić natychmiast po wystąpieniu zagrożenia? (krótki opis najpoważniejszych zagrożeń i opis jak sobie z nimi szybko poradzić + zwykle dane kontaktowe do osoby odpowiedzialnej)
• Co powinno się zrobić w razie wystąpienia zagrożenia? (szczegółowy opis działań, które należy podjąć w razie zatrucia/pożaru/skażenia)
• Jak uniknąć potencjalnych zagrożeń? (sposoby prawidłowego przechowywania i transportowania, lista potencjalnych czynników ryzyka)
• Inne pożyteczne informacje (zwroty ryzyka, szczegółowe dane fizyczne i chemiczne itp. )

Norma ISO 11014-1 definiuje układ karty charakterystyki w bardziej precyzyjny sposób. Zgodnie z tą normą powinna ona zawierać:^[5]

• nazwę produktu i dane jego producenta
• skład chemiczny
• zwroty ryzyka
• procedurę pierwszej pomocy
• procedurę gaszenia
• procedurę działania w razie wycieku i skażenia
• sposoby przechowywania i posługiwania się
• opis niezbędnych środków ostrożności przy kontakcie
• właściwości fizykochemiczne
• informacje o trwałości i reaktywności
• informacje o toksyczności
• informacje ekologiczne
• uwagi na temat utylizacji lub neutralizacji
• informacje o prawidłowym transporcie
• informacje na temat regulacji prawnych dotyczących substancji
• pozostałe informacje.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

1. ↑ Safety Data Sheets | Free SDS Database | Chemical Safety, chemicalsafety. com [dostęp 2020-04-07].
2. ↑ EKOS, Karty charakterystyki, tłumaczenie i opracowanie - EKOS [dostęp 2017-11-06].
3. ↑ Komisja Europejska: Rozporządzenie 2015/830. Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej, 2015-05-28. [dostęp 2018-01-12]. (pol. ).
4. ↑ ^{a b} How do I write an MSDS? , Canadian Centre for Occupational Health & Safety, 2007
5. ↑ ^{a b} Norma ISO 11014-1. [dostęp 2008-01-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-04-17)].

Termin gospodarka oparta na usługach może odnosić się do jednego lub obu zaistniałych wydarzeń gospodarczych:

• zwiększenie znaczenia sektora usług w gospodarkach uprzemysłowionych (aktualna lista firm z listy Fortune 500 zawiera więcej firm usługowych i mniej producentów niż w poprzednich dekadach)
• względne znaczenie usług w ofercie produktów. Gospodarka usługowa w krajach rozwijających się koncentruje się głównie na usługach finansowych, hotelarstwie, handlu detalicznym, zdrowiu, usługach dla ludzi, technologii informacyjnej i edukacji. Produkty mają dziś wyższy komponent usługi niż w poprzednich dekadach. W literaturze dotyczącej zarządzania jest to nazywane serwicyzacją produktów lub systemem usług produktowych. Praktycznie każdy produkt ma dziś komponent serwisowy.

Stara dychotomia między produktem a usługą została zastąpiona kontinuum produktu i usługi. Wiele produktów jest przekształcanych w usługi. Na przykład IBM traktuje swoją działalność jako działalność usługową. Mimo że nadal produkuje komputery, postrzega dobra fizyczne jako niewielką część branży „rozwiązań biznesowych”. Odkryli, że elastyczność cenowa popytu na „rozwiązania biznesowe” jest znacznie mniejsza niż w przypadku sprzętu. Nastąpiła zatem odpowiednia zmiana na model wyceny subskrypcji. Zamiast otrzymywać pojedynczą płatność za wyprodukowany sprzęt, wielu producentów otrzymuje stały strumień przychodów na bieżące kontrakty.

Rachunkowość pełnych kosztów oraz większość reform księgowych i środków reformy monetarnej są zwykle uważane za niemożliwe do osiągnięcia bez dobrego modelu gospodarki usług.

Od lat 50. XX wieku globalna gospodarka przeszła strukturalną transformację. Wobec tej zmiany amerykański ekonomista Victor R. Fuchs wystosował nazwę „gospodarka usługowa”, a miało to miejsce w 1968 roku. Uważa on, że Stany Zjednoczone przejęły wiodącą rolę w wejściu do gospodarki usługowej i społeczeństwa w krajach zachodnich. Deklaracja zapowiedziała nadejście gospodarki usługowej, która rozpoczęła się w Stanach Zjednoczonych w skali globalnej. Wraz z szybkim rozwojem rewolucji informacyjnej i technologii, gospodarka usługowa pokazała również nowe trendy rozwoju^[1].

Skutki środowiskowe gospodarki usługowej[edytuj | edytuj kod]

Jest to zjawisko zauważalne, zwłaszcza w zielonej ekonomii i bardziej szczegółowych teoriach (takich jak naturalny kapitalizm), jako mające następujące korzyści:

• znacznie łatwiejsza integracja z rozliczaniem usług natury,
• Znacznie łatwiejsza integracja z usługami państwowymi w ramach globalizacji, np. kontrola mięsa jest usługą, która zakłada cenę produktu, ale może się znacznie różnić w zależności od jurysdykcji, wraz z kilkoma poważnymi skutkami,
• Stowarzyszenie ruchów towarowych na rynkach towarowych z towarem ujemnym (reprezentujące emisje lub inne zanieczyszczenia, utrata różnorodności biologicznej, ryzyko bezpieczeństwa biologicznego), aby żaden towar nie mógł być przedmiotem obrotu bez przyjęcia odpowiedzialności za szkody wyrządzone przez jego wydobycie, przetwarzanie, wysyłkę, handel i sprzedaż,
• Łatwiejsza integracja z ekologią miejską i modelowaniem ekologii przemysłowej,
• Ułatwianie odniesienia się do Ekonomii Doświadczeń w zakresie rzeczywistych decyzji i dotyczących jakości życia podejmowanych przez ludzi na podstawie założeń dotyczących usług i lepszej integracji ekonomii z teorią marketingu o wartości marki, np. produkty są nabywane dla ich założonej niezawodności w pewnym znanym procesie. Zakłada to, że doświadczenie użytkownika z marką (co oznacza usługę, jakiej oczekują) jest znacznie ważniejsze niż jej cechy techniczne.

Zarządzanie kategoriami produktów, zarządzanie produktem lub odbiór produktu to wyrażenia odnoszące się do określonego wymogu lub środka, w których usługa usuwania odpadów jest włączona do łańcucha dystrybucji produktu przemysłowego i jest opłacana w momencie zakupu. Oznacza to, że płacisz za bezpieczną i właściwą utylizację, gdy płacisz za produkt, i polegasz na tych, którzy go sprzedali, aby się go pozbyć. Ci, którzy to popierają, zajmują się późniejszymi fazami cyklu życia produktu i kompleksowym wynikiem całego procesu produkcyjnego. Jest to uważane za warunek wstępny ścisłej interpretacji ekonomiki usług (fikcyjnych, krajowych, prawnych) relacji „towarowych” i „produktowych”.

Jest często stosowany do farb, opon i innych towarów, które stają się odpadami toksycznymi, jeśli nie zostaną odpowiednio usunięte. Jest to znane jako system zwrotu depozytu pobierany za butelkę depozytową. Jeden uiszcza opłatę za zakup butelki, oddzielnie od opłaty za zakup tego, co zawiera. Jeśli ktoś zwróci butelkę, opłata zostanie zwrócona, a dostawca musi zwrócić butelkę do ponownego użycia lub recyklingu. Jeśli nie, ktoś uiścił opłatę i przypuszczalnie może zapłacić za składowanie odpadów lub środki kontroli śmieci. Ponieważ ta sama opłata może zostać pobrana przez każdego, kto znajdzie i zwróci butelkę, ludzie często je zbierają i zwracają, aby uzyskać niewielki dochód. Jest to dość powszechne na przykład wśród osób bezdomnych w amerykańskich miastach. Wymagania prawne różnią się: sama butelka może być uważana za własność nabywcy zawartości lub nabywca może być zobowiązany do zwrotu butelki do jakiejś składnicy, aby mogła zostać poddana recyklingowi lub ponownie użyta.

W niektórych krajach, takich jak Niemcy, prawo wymaga zwrócenia uwagi na całościowy wynik wydobycia, produkcji, dystrybucji, użytkowania i marnotrawstwa produktu, i utrzymuje tych, którzy czerpią korzyści z tych prawnie odpowiedzialnych za wszelkie skutki występujące po drodze. Jest to również trend zaobserwowany w Wielkiej Brytanii, jak i dużej części Unii Europejskiej. W Stanach Zjednoczonych istniało wiele pozwów zbiorowych, które w rzeczywistości są odpowiedzialne za zarządzanie produktem – utrzymywanie firm odpowiedzialnych za rzeczy, których produkt nigdy nie reklamował.

Zamiast pozwolić, aby odpowiedzialność za te problemy została podjęta przez sektor publiczny lub przypadkowo przypisać firmom jedną kwestię w drodze procesów sądowych, wiele wysiłków związanych z reformą rachunkowości koncentruje się na osiągnięciu pełnej rachunkowości kosztów. Jest to finansowe odzwierciedlenie całościowego wyniku – odnotowywanie zysków i strat dla wszystkich zaangażowanych stron, nie tylko tych, które inwestują lub kupują. Takie posunięcia uczyniły zakup moralny bardziej atrakcyjnym, ponieważ unika się odpowiedzialności i przyszłych procesów sądowych.

Agencja Ochrony Środowiska Stanów Zjednoczonych zaleca zarządzanie produktem, aby „zmniejszyć wpływ produktów na środowisko w całym cyklu życia”. Ideał zarządzania produktem, zarządzany przez EPA w 2004 r., „Wykorzystuje wspólną pomysłowość i odpowiedzialność przedsiębiorstw, konsumentów, rządów i innych”, stwierdza EPA na własnej stronie internetowej.

Rola gospodarki usług w rozwoju[edytuj | edytuj kod]

Usługi stanowią ponad 50% PKB w krajach o niskich dochodach, a ponieważ ich gospodarki nadal się rozwijają, znaczenie usług w gospodarce wciąż rośnie^[2]. Gospodarka usługowa ma również kluczowe znaczenie dla wzrostu, na przykład stanowiła 47% wzrostu gospodarczego w Afryce Subsaharyjskiej w latach 2000–2005 (przemysł przyczynił się do 37%, a rolnictwo do 16% w tym samym okresie)^[2]. Oznacza to, że niedawny wzrost gospodarczy w Afryce opiera się w takim samym stopniu na usługach, jak na zasobach naturalnych lub tekstyliach, pomimo wielu krajów korzystających z preferencji handlowych w zakresie towarów pierwotnych i wtórnych. W rezultacie zatrudnienie dostosowuje się również do zmian, a ludzie opuszczają sektor rolny aby znaleźć pracę w gospodarce usługowej.To tworzenie miejsc pracy jest szczególnie przydatne ponieważ często zapewnia zatrudnienie pracownikom o niskich kwalifikacjach w sektorze turystyki i handlu detalicznego w ten sposób przynosząc korzyści zwłaszcza ubogim i reprezentując ogólny wzrost netto zatrudnienia^[2]. Gospodarka usługowa w krajach rozwijających się składa się najczęściej z następujących elementów:

• usługi finansowe,
• turystyka,
• dystrybucja,
• zdrowie,
• edukacja.

Potencjał eksportowy wielu z tych produktów jest już dobrze zrozumiany np. w turystyce, usługach finansowych i transporcie, pojawiają się jednak nowe możliwości w innych sektorach, takich jak sektor zdrowia. Można tu wymienić:

• Indyjskie firmy, które świadczą usługi skanowania dla amerykańskich szpitali,
• RPA rozwijająca rynek pakietów chirurgicznych i turystycznych,
• Indie, Filipiny, RPA i Mauritius, które doświadczyły szybkiego wzrostu usług IT, takich jak centra obsługi telefonicznej, funkcje back-office i rozwój oprogramowania.

Serwicyzacja[edytuj | edytuj kod]

Trend serwicyzacji jest bardzo widoczny, gdy spojrzymy na wzrost udziałów usług w Stanach Zjednoczonych i europejskim PKB, odnosząc się do 20 lat wstecz. Usługi stają się nieodłącznym elementem produktu, ponieważ dostawca oferuje je wraz z rdzeniem w celu poprawy wydajności (IBM, 2010). Jakie są jednak kluczowe czynniki kształtujące model biznesowy firmy? Baines, Lightfoot i Kay (2006) wymieniają trzy główne zestawy czynników, które motywują firmy do rozwoju w sektorach usług: finansowych, strategicznych i marketingowych.

Czynniki finansowe[edytuj | edytuj kod]

Czynniki finansowe znajdują odzwierciedlenie w lepszych marżach zysku i stabilnych dochodach, które pochodzą z serwicyzacji. W warunkach rosnącej konkurencji cenowej pomiędzy ofertami produktów firmy mogą korzystać z usług w celu odzyskania utraconych potencjalnych dochodów. Dział Transportu GE, choć napotkał 60% spadek liczby lokomotyw sprzedawanych w latach 1999–2002 nie okazał się katastrofalny dzięki przychodom z usług, które potroiły się z 500 mln USD do 1, 5 mld USD w latach 1996–2002. ^[3] Według raportu AMR Research (1999), chociaż stanowią one tylko 24% przychodów, firmy uzyskują ponad 45% zysków brutto z usług posprzedażnych. Pokazuje również, że GM zarobił w 2001 r. więcej zysków z 9 mld USD przychodów po sprzedaży niż ze 150 mld USD przychodów ze sprzedaży samochodów^[4]. Co więcej, serwicyzacja wyrównuje sezonowość produktu i zwiększa cykle życia złożonych produktów, czego przykłady można zobaczyć w przemyśle lotniczym, gdzie firmy przestają skupiać się na dostarczaniu czystych produktów, ale zaczynają wprowadzać konserwację i inne działania na rynku wtórnym^[5].

Czynniki strategiczne[edytuj | edytuj kod]

Czynniki strategiczne koncentrują się głównie na zdobywaniu i zabezpieczaniu przewagi konkurencyjnej przez firmę. Aby firma mogła osiągnąć trwałą przewagę konkurencyjną, jej zasoby powinny być cenne, rzadkie, trudne do naśladowania i zorganizowane. org/wiki/Serwicyzacja" title="Serwicyzacja">Serwicyzacja może nie być ostateczną i jedyną gwarancją osiągnięcia tego dla firmy. Okazuje się jednak, że jest cenny ponieważ jest dostarczany przez wielu dostawców i ułatwia korzystanie z produktu przez klienta. Rzadko i trudno go naśladować, ponieważ niezbyt wiele firm ma możliwości świadczenia usług na rzecz klienta, a sam producent ma doskonałą wiedzę i doświadczenie w funkcjonowaniu produktu. Co więcej usługi są mniej widoczne i wymagają więcej pracy, dlatego trudniej jest je naśladować. Ostatnim, ale nie mniej ważnym rynkowym utowarowieniem jest obniżanie cen zmuszając firmy do ciągłego wprowadzania innowacji. Dodawanie usług do produktu jednak zwiększa jego wartość dla klienta, czyniąc go bardziej wartościowym i postrzeganym jako dostosowany ponieważ świadczenie usług może odbywać się w bardziej indywidualny sposób, odpowiadając na potrzeby klienta zdecydowanie bardziej doraźnie.

Marketing i sprzedaż[edytuj | edytuj kod]

Ponieważ usługi są świadczone długoterminowo, a nie jednorazowo, oferują więcej czasu na zbudowanie relacji z klientami i umożliwienie dostawcy stworzenia marki. Co więcej, umożliwia to zespołowi sprzedaży wpływanie na decyzje zakupowe dając im możliwość sprzedaży dodatkowego rozszerzenia produktu lub innych uzupełniających się części produktu. Rosnące zapotrzebowanie na usługi w branży B2B (business to business) pochodzi od klienta, a jego potrzeba nie uniwersalnych, ale dostosowanych do indywidualnych potrzeb rozwiązań, a to wymaga zrozumienia jego zakresu pracy. Ten rodzaj pracy wymaga czasu i spotkań obu stron, podczas których rozwija się zaufanie i zrozumienie, co dalej prowadzi do lojalności^[6]. Wreszcie nie mniej ważna jest ścisła współpraca z klientami i posiadanie opinii z innej perspektywy, co zapewnia dostawcy cenne informacje na temat branży, umożliwiające mu wprowadzanie innowacji dzięki podejściu bardziej ukierunkowanemu na klienta.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

1. ↑ Victor R., Fuchs. Who Shall Live? : Health, Economics and Social Choice.
2. ↑ ^{a b c} Massimiliano Cali, Karen Ellis and Dirk Willem te Velde (2008) The contribution of services to development: The role of regulation and trade liberalisation London: Overseas Development Institute.
3. ↑ Sawhney, M. S., Balasubramaniam, S., & Krishnan, V. V. (2004). Creating Growth with Services. MIT Sloan Management Review. https://doi. 1080/13552600410001470973.
4. ↑ Cohen, M. A., & Agrawal, N. (2006). Winning in the Aftermarket. Harvard Business Review, 84, 129–138. org/Article">https://doi. org/Article.
5. ↑ Ward, Y., & Graves, A. (2007). Through-life management: the provision of total customer solutions in the aerospace industry. International Journal of Services Technology and Management, 8(6), 455. 1504/IJSTM. 2007. 013942">https://doi. 013942.
6. ↑ Vandermerwe, S., & Rada, J. (1988). Servitization of Business: Adding Value by Adding Services. European Management Journal, 6(4), 314–324. 1016/0263-2373(88)90033-3">https://doi. 1016/0263-2373(88)90033-3.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

• Vandermerwe, S. and Rada, J. (1988) „Servitization of business: Adding value by adding services”, European Management Journal, vol. 6, no. 4, 1988.
• Christian Girschner, Die Dienstleistungsgesellschaft. Zur Kritik einer fixen Idee. Köln: PapyRossa Verlag, 2003.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

• https://web. org/ „The leading trade association representing the U. S. service industry in international trade negotiations. ”
• The (new) service economy is not the same as the service sector, described at http://coevolving. php/archive/science-of-service-systems-service-sector-service-economy/
• An input-oriented approached based on Richard Florida’s work at http://coevolving. php/archive/talent-in-the-new-service-economy-creative-class-occupations/
• https://serviceinindustry. com/ a blog and aspiring digital magazine providing insight, analysis, comment and opinion and offering a platform for discussion and exchange on the topic of services in industrial and B2B markets.

W sklepach internetowych jest wiele elementów, które wpływają na wielkość sprzedaży. Jednak mało który z nich wpływa na konwersję tak, jak robi to dobry opis produktu. Dlaczego to takie ważne? I skoro tak jest, to co zrobić, żeby był on faktycznie dobry? Tego dowiesz się z poniższego tekstu.

Dlaczego opisy produktów są ważne

Przede wszystkim dobre opisy zwiększają ruch organiczny na stronie sklepu. Już ten fakt może mieć bezpośredni wpływ na wielkość sprzedaży. Dzięki nim klient buduje w sobie zaufanie dla danej strony. Ma on pewność, że zakupiony produkt będzie dokładnie taki jakiego oczekuje. Dokładny opis, zawierający szczegóły takie jak, np. materiały z jakich wykonany jest produkt, ogranicza ilość detali, których klient sam musi się domyślić.

Jednocześnie oznacza to, że w skrzynce BOK sklepu będzie znajdować się znaczenie mniej zapytań o szczegóły specyfikacji danego przedmiotu. Ty z kolei szybciej zbudujesz wizerunek eksperta, który wie czego oczekują od niego klienci. Gdybyś tego nie wiedział, opis byłby mniej skrupulatne, klient musiałby samodzielnie wysłać do Ciebie zapytanie o szczegóły, a to już w dużym stopniu wpływa na końcową decyzję o zakupie.

Właściwy opis w jednoznaczny sposób wpływa na zwiększenie konwersji w sklepie. Zmniejsza się ilość odrzuceń koszyka zakupowego. Ważnym elementem jest też fakt, że już zakupione produkty posiadają mniejszy wskaźnik zwrotów. Jeśli klient przed zakupem wiedział czego może się spodziewać, dzięki bardziej dokładnemu opisowi, nie ma powodów do rozczarowań po otrzymaniu przesyłki.

Wiesz już dlaczego dobrze zrobiony opis produktu jest taki ważny. Teraz czas, aby dowiedzieć się jak tworzyć opisy produktów w sklepie internetowym. O tym już teraz.

Dowiedz się kim jest Twój klient

Ten krok jest często omijany przez osoby przygotowujące opisy, ma jednak kluczowe znaczenie. Tak zwany awatar klienta to po prostu spis cech idealnego nabywcy Twoich produktów. Mimo, że do sklepu trafiają różni odbiorcy nie warto starać się dotrzeć do wszystkich. Warto zbadać takie elementy jak wiek kupujących, czy jest to klient indywidualny czy grupowy, a także jego potrzeby, które oczywiście może zaspokoić produkt, który oferujesz.

Skoncentruj się na korzyściach

Nabywca musi wiedzieć dlaczego warto kupić dany przedmiot. Jak pozytywnie wpłynie on na jego życie. W tym zadaniu pomaga krok opisany wyżej. Przykładowo, jeśli grupą docelową są mężczyźni w wieku 25-40 lat, większość z nich posiada rodziny i są aktywni zawodowo. Sprzedając telefon komórkowy musisz wziąć pod uwagę, że dla nich korzyścią będzie możliwość skutecznego prowadzenia biznesu i szybkie przesyłanie plików do klientów.

Dla nastolatka takie argumenty nie będą miały znaczenia. On chcę móc kontaktować się ze znajomymi i rozerwać się poprzez granie w gry lub oglądanie filmików. Warto zwrócić więc uwagę na tego typu szczegóły. Zobacz także jak stworzyć opisy kategorii w sklepie internetowym.

Sprawy techniczne, czyli jakie elementy musi zawierać opis

• Po pierwsze tytuł, który jest zrozumiały dla klienta. Liczą się istotne informację opisujące przedmiot, a nie kod produktu.
• Następnym kluczowym elementem są odpowiednie grafiki i zdjęcia. Jeśli jest taka możliwość, warto też dodać film mówiący o produkcie. Często widać taki zabieg w przypadku elektroniki. Zdjęcia powinny być profesjonalnie wykonane, ponieważ to na nie w pierwszej kolejności patrzy klient. Są one wizytówką produktu, jak i całego sklepu. Muszą odzwierciedlać dokładnie to co jest sprzedawane. W opisie produktu należy zawrzeć kilka rodzajów zdjęć: przedmiot w całości, detale, cechy charakterystyczne np. kolor, faktura oraz cechy, które interesują grupę docelową sklepu.
• Oczywiście wszystkie szczegóły specyfikacji muszą być umieszczone w tekście poniżej zdjęć, nawet jeśli są widoczne na obrazach. Chodzi tutaj o takie komponenty jak kolor, materiał z jakiego produkt jest wykonany, jego cena oraz dostępne rozmiary lub dane techniczne.
• Oprócz przygotowanego przez Ciebie opisu warto dodać opinie klientów, którzy już korzystają z towaru. Wypowiedź innych osób stwarza tak zwany dowód społeczny i zwiększa wiarygodność sklepu.
• Jeśli nie jesteś bezpośrednim producentem danego wyrobu warto dodać krótką informację na jego temat. Większość osób sprawdza marki i ich jakość przed dokonaniem zakupu.
• Ostatnimi elementami jakie muszą znaleźć się w dobrze działającym opisie są: dostępność i termin wysyłki oraz cena wysyłki produktu. Bez tego sprzedaż spada. W większości sklepów te informację są dostępne. Niestety zdarzają się branże i pojedyncze sklepy, które nie mówią wprost o cenach. Klient musi wtedy do nich napisać zapytanie o ofertę. Takie firmy same utrudniają sobie sprzedaż. Nie warto popełniać tego kosztownego błędu.